reviradafeministapor Xandra Táboas – Colectivo Gravidade 0.0
Das que traballaron e seguen a traballar, incansables
as que non viviron unha guerra, mais sentiron o estoupido da metralla baixo a mesa
e lembran os saberes d’antes, que recomendan levar un par de medias no bolso, por se dan en rachar
mentres paseas enganchada do brazo das amigas, rúa Príncipe abaixo, camiño ó cine e esquecer os amores que marchan e que veñen e volven marchar.
As amigas, sempre as amigas, as compañeiras, as confidentes
as mans para apoiarnos en tempos difíciles e rir en tempos alegres e bailar os días de verbena.
Elas que baixo as engurras agochan vidas intensas algúns días ledos de feira e outros tristes de encerros.
Pero sempre elas, sostendo a vida
erguendo da cama as crianzas para chegaren pronto á escola buscando un anaco de pan no que rillar enchoupado en cacao.
Os álbums de fotografías, a lembranza das amigas
as que xa se foron, as que aínda están, as que sempre estiveron e as que van chegando co paso do tempo.
E é que miña avoa ten unha axenda toda chea de números de teléfono de amigas que nunca se esquece de chamar para preguntar “como é que estás?”.
E os tempos mudan: aínda que elas contan que os tempos sempre foron a destempo nunca a gusto do que toca; a ollos das avoas:
“Un sobe de aquí, peitea de alá, saúda sempre ó pasar”.
O valor das ensinanzas das outras, das coidadoras, os seus oficios, os seus saberes
a herdanza das mulleres anteriores
para poder sobrevivir en tempos da fame, do silencio na soidade dunha viuvez prematura como foi a de Mari.
Porque elas ensináronlle todo o que ela sabe, e fai con esmero e coidado e aínda segue a facer ós seus 86 anos.
Porque “así planchaba, así, así, así planchaba que yo la vi”.
E non é ela unha pasadora calquera. Ela é unha pasadora de categoría A.
(Aínda lembro ter que pasar pola porta de servizo das mellores casas da cidade de Vigo, entregando vestidos de comuñón, faldróns de crianzas pequechas ou manteis para os días de festa maior).
Porque elas son memoria viva, da historia, da familia, todo:
nacementos, abortos, casamentos, migracións, terras, todo
como aquel refrán de menciña popular que lle ensinou a Mari a súa avoa para sandar os inzantes:
“Pasar por riba sete ramiñas de fiúncho, sete veces durante sete días, e o inzante desaparece”.
__________________________________________________
Xandra Táboas – Gravidade 0.0
É criadora e ativista. Pessoa humana mordida pela poesia e bicada pela raiva teimosa de sermos ser até arrincar a pele à norma que nos oprime e asfixia, queimar todos os corsés. Reinvertar-se é o nó que tira da açom para a arte e a arte para a açom.
IG: gravidade 0.0
e-mail: gravidade.escena.0.0@gmail.com