reviradafeministade Ana Fernández
Arder.
So agardo a última marea,
esa meu amor que me leve contigo.
A marea roxa, a marea roxa miña nena,
que non fique máis de min co ardido.
- Guerra.
Simón corriu a contrafume en dirección as casas, cas bágoas deixando regueiros brancos por riba da borralla.
A cara negra.
O ceo latexante ardendo atrás.
O mar extinto en fume…
A luz da Silva.
Simón foi cara ela as tentas, coma fixo a vez primeira que sentiu o seu corpo a escuras. Morrendo case. Morrendo agora. Atopouna de pé no limiar da casa, cos ollos grises e a cantiga rota no ar. Aquela cantiga sentenciosa que rabuña nas portas e que agora traía a morte núa do val.
A Silva cantando. Simón levouna canda sí, escoitando nun esloio o marmurar combulso do monte, o lume salvaxe nos seus beizos estalando nunha guerra muda.
A Silva calando.
E calaron xuntas,
agardando a tregua,
a choiva.
Meu amor é negra noite,
ardida norte,
lonxe adeus.
Meu amor e noite negra,
terra erma,
cinza.
- Paxaros. Fume. Silencio.
A Silva sae fora e xa non queda nada, só a luz vermella dun mencer atemporal no ceo roxo da marea. Lava a cara no pozo con auga gris, maos grises, e logo baixa a aceña, polo camiño do monte, seguindo o río.
Detrás do cruceiro e a fonte de Pardal segue desorientada a negrura morta da devesa ata chegar a auga.
O muiño. O seu muiño tintado de carbón.
Atravesa a porta, e senta alí, mirando o ceo aberto na madeira.
Simón segue na cama, cuberta de cinza, tratando de reorientarse no caos da noite anterior. Entón ve entrar a Silva cun barreño de auga.
- Somos as únicas que seguimos eiquí. Sabes non?
- Si..
Ela senta a ollar cara as sombras máis alá da fiestra…
- Que imos facer agora?
Despois do lume negro que trouxeches,
xa non fica amore
dor.
Despois de tanto negro lume,
xa non sinto, amore,
xa non son.
- Ferida.
Simón esquilma da terra a ferralla negra das maceiras que envolvían a casa, e diríase que foi a casa a que mudou de lugar e non o lugar o que mudou del todo. A madeira calcinada, que non recorda máis nada as árbores, e a morte; a casa: o seu corpo envolto nela.
A Silva enfermou hai xa uns días, padece dos nervios. Sempre tivo a intuición dun animal que ven decaer cando baixan as nubes.
Simón apura o traballo na procura dun retorno que non chega. Un corpo que xa non é. Unha identidade valeira.
E agora está a tornar o tempo… e entón, entra sen chamar:
a choiva.
Non son monte,
non son rio,
non son paxaro,
non son mar.
Son semente
no latexo aberto da ferida.
Non teño nome.
- Nada. Despóis vento.
A Silva esquécese dos nomes dos carreiros da Devesa, do muiño e da Fonte de Pardal. Cando non quedan máis nomes non queda tampouco cara onde ir. Por iso fica na casa case todo o tempo, di que está doente.
Simón illase no traballo. Pasa o día desorientada cas máns na terra. Di que as cousas están por millorar.
O vento levanta a borralla, e a terra,
o corpo,
é unha unión de corpos.
O vento levanta a borralla.
A Silva saé fora envolta nunha manta de lá e baixa pola eira arrastrando a terra consigo.
Simón traballa.
A Silva agachase atrás dela e abriga o medo co seu corpo,
o seu corpo ca manta.
Simón afunde as mans cara a calor que desprenden xuntas,
arrastrando a terra consigo.
Hai xa tres meses da marea e da cantiga, e todo fica nun silencio eterno.
Nada pode medrar onde sabe que non vai sobrevivir.
Nada quere morrer sen resistir
tampouco.
_____________________________________________________________________
Son Ana e gústame escoitar historias, as veces escribilas. Vivo na Coruña a ratos e a ratos en Granada, Santiago ou Portugal. Os feminismos son pra min unha revolución que brota do miudo para arramplar con todo, deconstruir para reconstruir dende o placer e o amor coletivo, estar atentxs a escoita e coidar uns dxs outrxs. Coma dixo algunha por ahí: Se non me fai rir prefiro non seguir.