reviradafeministade Conesedesororidade
A VIOLACIÓN DO MEU PARTO
- Día 8 de xullo. Cariño vas ser papá.
- Día 15 de outubro. Primeira revisión. Todo ben.
- Día 22 de novembro “oh! Vas a tener una princesita” (princesa? Vivirá na república feminista da miña casa!)
- Día 3 de abril. Primeiras contraccións. Chegada ao hospital. Ruído. Ruído. Dor. Ruído. Contraccións. Ruído. Dor. Bágoas.
“Aahhhhhhhhhhh”
“Deixa de berrar que seguro que non che doeu tanto facelo”
Máis dor, máis bágoas. Máis ruído. A miña parella dime “tranquila, non é nada” (Nada? Que sabes ti?). Máis dor. Cada contracción, cada comentario. Doen. Doe.
Hoxe hai un ano que chegaches. Xa pasou un ano. Sinto que aínda non pechei o proceso de embarazo e parto. Sinto que necesito expresar como me sentín para curar as miñas feridas aínda hoxe non cicatrizadas.
Era o 3 de abril, estaba na casa con papá. Sentín a primeira contracción. Acudín ao hospital e as primeiras palabras que oín foron “estamos atope de traballo, non podes vir só por unha contracción, non é para tanto”. Deu a volta e mirando a unha compañeira díxolle “primerizas”.
Botei a chorar. Non comprendía porque choraba nin porque me falaran así.
Voltei para a casa. Seguía chorando ata que conseguín calmarme, quería estar tranquila para recibirte neste mundo, para que o teu primeiro contacto co exterior fosen os meus brazos cheos de tranquilidade e amor.
Pouco despois rompín augas. Era un feito, estabas aquí. Marchamos para o hospital de novo. Durante o camiño o meu único pensamento era o desexo de que o médico que me atendera xa non estivera de garda. Non foi así.
Estaba mareada da dor e da angustia que sentía. Cada palabra seca e violenta del empeoraban o meu estado.
Estaba espida diante del e das demais persoas axudantes da sala. Sentíame vulnerable, inútil, fráxil e rota. O momento do noso encontro sería nunha sala gris con moito ruído, persoas entrando e saíndo, nunha sala chea de persoas descoñecidas.
Pedía por favor que non me fixesen dano na vaxina pero parecía que ninguén quería escoitarme. Doíame demasiado.
“Xa sae” oín. Sentía tanta dor pola manipulación que eles facían no meu ventre e na vaxina que case me desmaiaba, quería aguantar ben esperta para verte e collerte no colo. Vinte, vinte por un segundo, axiña te levaron para facerche o exame de benvida a este mundo deshumanizado. Supliquei entre bágoas poder collerte nos meus brazos, saíron contigo. Desmaieime.
O que para eles era un mero trámite para nós era un dos momentos máis importantes das nosas vidas, un momento que recordo con dor e rabia, un momento que eles estragaron.
Farta! Farta de tanta violencia.
Farta de que estraguen os nosos momentos de paz e amor.
Farta de que non se recoñeza como violencia de xénero.
Farta de xustificar porque chamo violación ao que ocorreu naquel hospital.
Farta de xustificarme, de explicar o evidente.
Farta dos ollos que non queren ver.
_____________________________________________________________________
Conesedesororidade
Pedagoga de profesión e coeducadora de vocación. Vivindo día a día coas miñas contradicións.
Coidándome, rebelándome e construíndo.
O texto nace da sororidade, do percibir das mulleres que sofren violencia obstétrica, da necesidade de ser nai doutro xeito.