Unicornios en tinder

por Interludia

As apps para ligar debuxan un escenario completamente diferente da vivencia da sexualidade… ou non tanto. Transitar este escenario sendo muller feminista ben pode dar para un artigo. E un artigo sobre este tema, con esta perspectiva, ben pode convidar á reflexión de como nos estamos relacionando eróticamente, e como nos gustaría facelo, no contexto dunha heterosexualidade que xa parece, desde hai tempo, non dar máis de sí. 

Entrarías ao campo de xogo sen saber xogar?

Arrincarías un coche para ir a calquera sitio sen saber conducir?

E digo eu…porque hai tantos homes en tinder procurando sexo?

E estas, compañeiras, son as miñas reflexións profundas nunha mañá ociosa. Sen saber moi ben por onde vai ir este artigo, anímovos a que o deixedes caer entre os mozos que teñades arredor. Como un filtro de amor rebelde. Debaixo da almofada, xunto á cunca do almorzo, no espello do baño. Aí, no espello. 

En xeral, o primeiro que fan os homes heterosexuais ante a posibilidade dun encontro erótico é categorizar as mulleres en dous grupos: mulleres para un polvo/mulleres para “ir en serio”.

Para o primeiro grupo, as artes amatorias non interesan, trátase de desfogar e, sobre todo, de reafirmarse constantemente na idea de que, en efecto, esa muller que teñen enfrente non as merece. No segundo caso, as artes amatorias tampouco interesan, xa que a idealización do futuro inclúe o “opio amoroso” que tapará as carencias artísticas. Non as merece, non fan falta… non será que, no fondo, están sen cultivar? 

“- Ando á procura da muller ideal

– A real non lle gusta?”

Na intimidade sexual, a masculinidade é fráxil e, polo tanto, acomplexada,

temerosa das mulleres empoderadas respecto ao seu pracer: as que teñen iniciativa, as que propoñen, as que piden, as que piden repetir, as que queren innovar, ir máis rápido, ir máis amodo, poñerse enriba, mover a pelvis, as que piden dedos, xoguetes.… Na conversa de bar, todos queren mulleres así (liberadas, nos chaman). Claro que a liberación só lles interesa no tocante á dispoñibilidade. Unha vez acceden ao encontro sexual, a liberación feminista incomoda, e tanto.  

Tinder semellaría ao paraíso dunha gran cantidade de homes heterosexuais coas ideas claras: sexo sen complicacións… se non fose por un pequeno pormenor…  que, dalgunha maneira, precisan da nosa colaboración, a das mulleres. Dito así, semella que somos as mulleres as que impedimos, con mala idea, que poidan cumplir os seus claros e modestos desexos. Verdadeiramente, non sei de que nos queixamos. Eles acostuman especificar a súa altura, en centímetros… que máis garantía queremos para un encontro sexual satisfactorio?

Porque imos ver, que podemos querer as mulleres, sexualmente falando? O selfie dun corpo bonito frente ao espello do baño, cheo de privilexios, preparado “bioloxicamente” para o coito heteronormativo e disposto a desaparecer unha vez rematado, tal se fose un xenio da lámpada? Hai algo máis que nos poida interesar?

Polo feito de ser mulleres, no espazo simbólico, estamos nunha minoría sexual. As políticas de xénero encádranse no espectro máis xenérico de “políticas de minorías”. Que sentido ten a heteronormatividade cando estás en minoría sexual? Que sentido ten, para os homes heteronormativos, relacionarse sexualmente con mulleres? Non acabarían antes relacionándose heteronormativamente entre eles? Si, amigues, as artes amatorias son, antes que nada, políticas. Isto é así porque a sexualidade entre homes e mulleres compromete a capacidade dos homes para empatizar cun colectivo minorizado (que para nada minoritario): cos seus desexos, co seu punto de partida, coa súa necesidade lexítima e realista de seguridade, coa vivencia da afectividade e a súa importancia no territorio do íntimo-sexual. Dixen “compromete” e dixen ben, é de todas coñecido o pánico atávico da maioría dos homes ao compromiso afectivo. Aínda así, eles perseveran nesta idealización de encontros sexuais sen compromiso e, aínda por riba,  fano explícito, demándano, en resumo: presumen. O peor de todo é que as mulleres, no exercicio número “chopocentosmil” de adaptación a unha realidade hostil, rematamos por pensar como eles, por actuar como eles, por facer noso un “desexo” (o do sexo sen compromiso”) que é o desexo do inimigo. “Non imos derrubar a casa do amo coas ferramentas do amo”, decía Audre Lorde. E digo eu, tamén como ela, que non imos poñer armas de silencio nas súas mans. Este artigo quere combater ese silencio, con humor, con amor e algo farta tamén. 

Non entendades, querides, compromiso como sinónimo de parella monógama. Refírome a(s?) cuestións que se sitúan moito antes do que pode ser unha relación “de parella” home-muller bendicida polo sistema.

Compromiso é facerse cargo, por exemplo, de que podemos ter ritmos diferentes.

Compromiso é non escenificar un compromiso falso que desaparece despois do (SEU) orgasmo. Compromiso é ter unha visión estrutural da violencia sexual e non tomar como unha acusación persoal calquera intento pola nosa parte de procurar seguridade. Compromiso é tamén conectar afectivamente nun encontro sexual, con vistas a que ese encontro sexa o máis pracenteiro posible, para ambas partes, sen que o medo a “formar unha parella” o converta nun escenario confuso, suorento e frustrante, de mediocridade sexual. 

Sendo xusta, a responsabilidade de non saber relacionarse neste ámbito non é toda deles. A de negarse a escoitar e aprender… rotundamente si.

Para as mulleres, ter unha conta en tinder ou en calquera outra aplicación para ligar, implica ter acceso a chatear cun número nada pequeno de homes descoñecidos. Porque si, é un feito que as mulleres temos máis “éxito” que os homes: máis likes, máis match, máis de todo (máis acoso, máis mala educación, máis machismo, máis experiencias desagradables antes, durante ou despois do encontro sexual, se chega a darse). Tamén é certo que nos permite coñecer persoas con vontade de encontros sexuais, que probablemente non teriamos coñecido doutro xeito. En tempos de pandemia e confinamento, onde durante moitos meses as opcións habituais de ocio que propician o “ligoteo” estiveron pechadas, as apps para ligar foron un refuxio para comunicarse con persoas novas e explorar outras sexualidades (sexo virtual, sexo aprazado, sexo sapiosexual…). 

Cheguei a ter chats abertos moi por encima das miñas posibilidades (loxísticas e emocionais), cheguei a saturarme e mesmo ter principios de ansiedade. Ter a iniciativa, sendo muller, abre e pecha portas. Abre portas a que te clasifiquen como alguén que o vai poñer fácil, pecha portas porque, sinceramente, nada máis lonxe da realidade. Ou si, pero isto último é só desde os meus criterios. Póñollo facilísimo a calquera home que me demostre estar mínimamente despatriarcalizado, (despatriarcalizada de todo non está ninguén). Nen sequera me preocupa demasiado a cuestión do atractivo físico. Pero eses homes son, a ver como decilo… unicornios?. 

Que procuras?… Por que non pos foto?… Pois eu creo nas relacións horizontais, se eu ensino foto, ti tamén a tes que ensinar. … Onde vives?… A que te dedicas? … Por onde paras? … Nin machista nen feminista … Nin de dereitas nin de esquerdas… Pero ti que queres? Con cantos estás?… Son normal, que xa é bastante … Absterse “chonis”, poligoneras, zumbadas… Só persoas que aporten… Busco morbo… Dixéronme que a altura é importante por aquí… Son simpático, aberto, extrovertido, sincero… Busco unha muller agarimosa, sen ter que pagar… Atrévete a coñecerme …Valoro especialmente nunha muller que sexa doce, agarimosa, intelixente, tranquila… Saír da rutina… Nada serio… Positivo… Mulleres positivas… Nada de dramas… Atleta de día e amante de noite… Casado, sí, e qué?… Home atento e educado procura á súa media laranxa… Abúrrome… Nunca atoparás un arco da vella se só ollas cara ao chan… Aventura, montaña, motos, rallys, adrenalina… A vida é moi sinxela, non a compliquemos nós… Sexamos claros: nunca buscaría parella neste tipo de aplicacións. O único que quero é un pouco de morbo que me motive de novo nesta absurda vida…  Pregúntome como rematei aquí…

Os unicornios, se existen, serían, ante todo, homes con paciencia. 

Comprometidos coa idea de que as mulleres existimos: como persoas, quero dicir. Conscientes dos seus privilexios, das diferencias de trato, percepción, expectativas, etc., e abertos, polo tanto, a construír e deconstruír a maneira en que nos imos relacionar. Sen medo a cuestionarse, a aprender. Con vontade e actitude de gozar cos cinco sentidos no espazo erótico. Presentes na construción do dereito á reciprocidade do pracer.  Con recursos máis alén da manipulación de xenitais. Conversadores e cómplices na conversa. Valentes ante as tormentas emocionais, é dicir, con responsabilidade afectiva. 

En xeral, o que máis destaco das aplicacións para ligar é un cheiro recorrente á sexualidade neoliberal, aquela que evita vencellarse, profundamente, (ou simplemente vencellarse emocionalmente de calquera xeito) por encima de todo. Os homes preséntanse ante nós como esperan que nós nos presentemos ante eles: moito físico e pouca letra. Altura e deportes para convencernos de que se coidan (o corpo, do resto nin se sabe). A min faime pensar no fascismo. 

Se, por se acaso, dás conectado con alguén e se produce o encontro sexual, terás que estar moi atenta ao que sucede despois, que moi frecuentemente é… nada. 

As horas pasadas nas apps de ligue fanme maniobrar bruscamente entre o desexo libertario de ser sex-positive dun lado e o desencanto, a frustración e os ataques de risa por outro. E nese naufraxio, abaneando, ando eu algúns dos días. Persoalmente abrín perfil nesta aplicación (e nalgunha outra), por varias razóns: a primeira é que tiña vontade de atopar algún/s compañeiros sexuais, como parte dun proceso que me tivo varios meses cun bloqueo sexual importante que, finalmente, resultou moi terapéutico. Quería, e sigo querendo, construír comunidade sexoafectiva, coa que compartir pracer pero tamén lecturas, reflexións e prácticas relacionais non heteronormativas e non monógamas (si, con homes… é dicir, , con unicornios, máis ben). Estaría tamén encantada de compartir e descubrir afeccións, viaxes, ambientes.  Estou aberta a relacións que poderíamos denominar de amizade erótica pero tamén política, de apoio mutuo ou de certa complicidade, aínda que, polas razóns que sexa, non se dea interacción física. Tamén estou aberta a amizades novas, sen adxectivos. Se lle colles cariño rápido á xente coa que tes intimidade erótica (olla que cousa estraña), levas mal as desaparicións pantasmagóricas. 

O conxunto da actividade (conversas, observacións, reflexións, lecturas, desexos, decepcións, reintentos, encontros máis ou menos agradables…) acabou por converterme nunha investigadora autodidacta, autoetnógrafa, arredor da cuestión de como conectar sexualmente, a través da tecnoloxía, nesta fase do capitalismo neoliberal. Un tempo de pandemia, de ascenso dos fascismos, de vencellos precarios e emocionalmente pobres, sen responsabilidade afectiva, cando non cargados de violencia directa, en calquera das súas manifestacións. Pero tamén un tempo de unicornios en construción, que saiban mostrarse sen medo ou, incluso, con el. Unicornios que coñecen conceptos como sinceridade,  vulnerabilidade,  apoio, complexidade do desexo, feridas, necesidade de seguridade, xénero, feminismo, continuidade. Para min está sendo unha liberación compartir con vós que non todo está perdido, que relacionarse doutro xeito diferente á heteronorma amplía horizontes, afina criterios, constrúe amor propio, axuda a deconstruír emocións… e permite, mesmo moi de tarde en tarde, atopar persoas bonitas, moi pero que moi bonitas.  

Unha das lecturas que me está apoiando neste proceso e que recomendo moitísimo é “Anarquía relacional. La revolución desde los vínculos de Juan Carlos Pérez Cortés”. Xira arredor de dúas ideas forza: Que non deamos nada por suposto en base a esquemas relacionais precociñados (como: somos “parella” “amantes”, etc., suponse que…) e que teñamos en conta a interseccionalidade que nos atravesa a todas (de xénero, raza, clase, capacidade, orientación sexual… etc.) e as maneiras concretas en que se manifesta no cotián, en diferentes momentos e contextos relacionais. Con estas ideas forza, camiñaremos con máis dúbidas, con máis traballiño por facer pero tamén con máis ética, con menos dogmas e mitos, con máis responsabilidade e amor propio. E tede por seguro, amigues, con máis, e máis verdadeiro, pracer erótico. O erotismo ben entendido nace na fonte da complicidade, dos corpos, si, pero tamén das mentes e das emocións. A potencia política do erotismo…. Xogamos? 

______________________________________________________

Interludia son eu, e son as outras. Unha camiñante feminista entre as pedras do patriarcado. Chea de vida e experiencias para compartir coas compañeiras, ainda así.